fal ultrakrótkich
Encyklopedia PWN
radiotelefonia
rodzaj telefonii, w której do przesyłania sygnałów fonicznych (mowy) wykorzystuje się fale radiowe;
[łac.-gr.],
radiotechnik i elektronik;
stereofonia
elektroakustyczna technika zapisu i odtwarzania dźwięku, a także jego przekazu, pozwalająca na uzyskanie przy odsłuchiwaniu wrażenia przestrzenności brzmienia dźwięku i na odzwierciedlenie przestrzennej lokalizacji jego źródeł;
[gr.],
UKF, fale ultrakrótkie,
radiotechn. tradycyjna polska nazwa pasma fal radiowych o częstotliwości 30–300 MHz (długość 1–10 m);
VHF, ang. Very High Frequency,
radiotechn. międzynar. oznaczenie fal ultrakrótkich o częst. 30–300 MHz (oznaczenie pol. — UKF)
telewizja emituje swoje programy na falach ultrakrótkich, które rozchodzą się po liniach prostych, a to ogranicza ich zasięg do linii horyzontu. Z tego powodu anteny umieszcza się na wysokich obiektach, wzgórzach lub specjalnie budowanych masztach i wieżach.
